ΑΛΛΑΞΕ ΕΣΥ Ο ΙΔΙΟΣ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ
Δεν ζητάμε πολλά. Μία κατανόηση και συνείδηση της πατρίδας και της εθνικής ενότητας, μία κατανόηση και συνείδηση της οικογενείας, αυτής της πρωταρχικής κοινωνικής αξίας, των πνευματικών αξιών της ζωής και του σεβασμού που οφείλεται στον οποιονδήποτε άνθρωπο, του δικαιώματος της εργασίας, της προκοπής, της αρετής και της ιερής φύσεως της πίστης -αυτά είναι τα ουσιώδη για την πνευματική και την ηθική ανασυγκρότηση του πολίτη του «Νέου Κόσμου».
Είμαστε ενάντιοι προς όλους τους διεθνισμούς, τον κομμουνισμό, τον νεο-σοσιαλισμό και τον ελευθεριακό απολυταρχισμό και σχεδόν όλα τα σε -σμό και τις έντεχνες διαχωριστικές ετικέτες... Είμαστε αντίθετοι προς ό,τι συνθλίβει, χωρίζει ή διαλύει την οικογένεια. Είμαστε αντίθετοι στον ταξικό πόλεμο. Είμαστε ενάντιοι προς όσους δεν γνωρίζουν Θεό ή Πατρίδα, προς την σκλαβιά των εργαζόμενων, προς την απολύτως υλιστική αντίληψη της ζωής, προς την ιδέα ότι ο ισχυρός έχει πάντα δίκιο.
Είμαστε ενάντιοι προς όλες τις αιρέσεις των ιερατείων της εποχής μας, κυρίως επειδή δεν έχουμε πεισθεί ακόμα ότι υπάρχει μέρος στον κόσμο, όπου η ελευθερία για τη διάδοση τέτοιων αιρέσεων απετέλεσε την αιτία ποτέ για κάτι καλό. Αντίθετα, τέτοια ελευθερία στα χέρια των βαρβάρων της σύγχρονης εποχής, υπηρετεί μόνον την υπονόμευση των θεμελίων του πολιτισμού μας.
Ανίκανη να ανανεώνεται , ανίσχυρη και απογοητευμένη από την αποτυχία των στόχων της, η σύγχρονη Δυτική σκέψη έχει σιγά-σιγά μεταμορφωθεί σε μια μορφή «αστυνομίας σκέψης», σκοπός της οποίας είναι να αφορίσει όλους εκείνους που αποκλίνουν με οποιονδήποτε τρόπο από τα μέχρι τώρα επιβαλλόμενα, κυρίαρχα ιδεολογικά και πολιτικά δόγματα.
Γνωρίζουμε ότι, κάποιοι άνθρωποι είναι ιδιοφυείς, κάποιοι άλλοι είναι εμφανώς υπάνθρωποι, κάποιοι άλλοι βρίσκονται στην μέση ενώ στους περισσότερους δεν τους καίγεται καρφί για τίποτα. Όσοι λοιπόν κατηγορούν άλλους, τους εχθρούς και το πολιτικό κλίμα, για τις δικές τους αποτυχίες δεν αξίζει να επιβιώσουν, διότι είναι λογικό οι εχθροί σου να σε καταπιέζουν και οι συνθήκες να αποδεικνύονται εχθρικές.
Η μάχη είναι πάντα κάτι ιερό, μία θεία δίκη μεταξύ δύο παράλληλων κόσμων.
Υπερασπιζόμενοι τα ιδανικά μας όσο το δυνατόν πιο σθεναρά, συμμορφωνόμαστε με την Ανθρώπινη φύση. Ο υπέρτατος σκοπός της ζωής είναι συνεπώς να δίνουμε τις μάχες που μας αναλογούν. Αυτό που αποκτάς μαχόμενος είναι αυτό που μόνον πραγματικά κατέχεις.
Ο αντιδραστικός δεν ποθεί να γυρίσει πίσω, αλλά περισσότερο να αλλάξει κατεύθυνση. Το παρελθόν, το οποίο θαυμάζει, δεν αποτελεί τον σκοπό, αλλά είναι ένα παράδειγμα των ονείρων του. Ας θυμηθούμε τα λόγια του αμφιλεγόμενου φιλόσοφου Ernst Jünger : «Είναι εσφαλμένο να λέει κάποιος ότι προσμένω την επιστροφή στο παρελθόν, όπως ο Σατωμπριάν ή, όπως, ο Μπουτεφώ την αιώνια επιστροφή: αφήνω αυτήν την φαντασιοπληξία στους συντηρητικούς στο πεδίο της πολιτικής και στους αστρολόγους στο κοσμικό πεδίο. Όχι: ευελπιστώ σε περιπέτειες ίδιας βαθμίδας και ακόμα πιο υψιτενείς, και όχι μόνον στο ανθρώπινο πεδίο».
Έτσι, λύκοι κρύβονται στο γκρίζο κοπάδι – χαρακτήρες, δηλαδή, που γνωρίζουν πραγματικά τι είναι Ελευθερία. Οι λύκοι αυτοί δεν είναι μόνον δυνατοί για τον εαυτό τους. Υπάρχει και ο κίνδυνος ένα όμορφο πρωί να μεταδώσουν τα χαρακτηριστικά τους στις μάζες, ώστε το κοπάδι να μεταμορφωθεί σε αγέλη. Αυτός είναι ο εφιάλτης των παγκοσμιοποιητών. Είμαστε λίγοι, είναι πολλοί, αλλά οι αριθμοί δεν είναι το πάν. Εμείς πιστεύουμε, έχουμε πίστη. Εκείνοι δεν πιστεύουν, θα κατέστρεφαν την πίστη και το κάνουν μπροστά στα σαστισμένα μάτια των υπάκουων υπηκόων τους. Σκέφτονται, και αυτό είναι κάτι που συμβαίνει στο μυαλό. Εμείς πιστεύουμε σε ιδανικά, και αυτό είναι κάτι που συμβαίνει στην καρδιά και την ψυχή ...και αυτό διαρκεί για πάντα.
«Ήμασταν διχασμένοι και είμαστε κατακτημένοι». Αυτός είναι ο τραγικός επιτάφιος δύο γενεών πολέμου. Τα λόγια αυτά από μόνα τους θα έπρεπε να κοσμούν τον τάφο της νεολαίας της Ευρώπης. Αυτή ήταν η μοίρα της γενιάς του '14 και αυτή ήταν η καταστροφή της γενιάς των νεαρών Ευρωπαίων του '40. Η νεολαία της Ευρώπης έχυσε αίμα συγγενικό και τα παγκόσμια τσακάλια πάχυναν. Όσοι πολέμησαν βρίσκονται στην θέση του κατακτημένου, ανεξαρτήτως χώρας. Όσοι δεν πολέμησαν, αλλά απλώς πλούτισαν, είναι οι μόνοι νικητές.
Και πλέον, οι σύγχρονες φιλελεύθερες δημοκρατίες όχι μόνον απεχθάνονται την ιδέα του λαού ως οργανικής και σχετικά μονιστικής έννοιας, αλλά οι πολιτικές πρακτικές που εφαρμόζουν, συμβάλλουν στην διάλυση και στην διαίρεσή του πρώτα σε φράξιες και κόμματα και έπειτα σε άτομα, τα οποία είναι κατ’ ουσίαν ξένα μεταξύ τους. Γι αυτό, μόνον ένας αναθεματισμένος ηλίθιος περιμένει από έναν λαό, φορέα μίας παράδοσης να νοιώθει άνετα όταν η χώρα του πλημμυρίζει από ορδές ξένων, οι οποίοι -είτε ίσοι είτε ανώτεροι, είτε κατώτεροι βιολογικά- είναι τόσο αντίθετοι στην σωματική, συναισθηματική και διανοητική σύσταση, ώστε η αρμονική συνένωσή τους να είναι εμφανώς απίθανη. Μία τέτοια μετανάστευση είναι θάνατος για κάθε ανθεκτική ύπαρξη, μόλυνση και σήψη κάθε τέχνης και πολιτισμού. Το να την επιτρέπουμε ή να την ενθαρρύνουμε είναι αυτοκτονία.
Η μοντερνικότητα ("εκσυγχρονισμός" κατά τον Μαρξισμό) και ο εξισωτισμός πάντοτε αρνούνταν να πιστέψουν ότι το τέλος μπορεί να έλθει και για αυτούς επίσης : ποτέ τους δεν έχουν αναγνωρίσει τα λάθη τους, παριστάνοντας ότι αγνοούν πως όλα τα επίπλαστα ιδεολογήματα, όπως και οι πολιτισμοί υπήρξαν- και παραμένουν- θνητά. Για πρώτη φορά υφίσταται η βεβαιότητα, ότι η παγκόσμια τάξη του πολιτισμού απειλείται με κατάρρευση, καθώς θεμελιώθηκε στην κίβδηλη και παράδοξη ιδέα του ιδεαλιστικού υλισμού. Ο κόσμος του πολιτιστικού μαρξισμού, είναι ένας νεκρός κόσμος, ένας κόσμος νεκρής ύλης και άψυχων αφαιρέσεων. Είναι μία αντί-ανθρώπινη, αντίθετη στην ελευθερία, αντίθετη στην ομορφιά, αντι-μεταφυσική, εναντίον της αλήθειας, εναντίον της ζωής, υπεραπλουστευτική, ανήθικη, μισητή, γενοκτονική, νεκρόφιλη, ψευδολόγος, αρπακτική ιδεολογία, η οποία, όπου πήγε, έσπειρε τον θάνατο.
Για πόσο καιρό οι άνδρες θα ανέχονται αυτήν κατάσταση της ισοπεδωτικής ατιμίας; Η αληθινή εξίσωση είναι «Democracy = διακυβέρνηση από τους παγκόσμιους χρηματιστές».
Το κύριο χαρακτηριστικό των σύγχρονων κυβερνήσεων είναι ότι δεν γνωρίζουμε ποιος κυβερνά. Βλέπουμε τον πολιτικό και όχι τον χρηματοδότη του. Ακόμα λιγότερο τον χρηματοδότη του χρηματοδότη, ή, το σπουδαιότερο όλων, τον τραπεζίτη πίσω από τον χρηματοδότη. Ενθρονισμένος πάνω από όλα, κατά τρόπο δίχως προηγούμενο στο παρελθόν, βρίσκεται ο κεκαλυμμένος με πέπλο "προφήτης" της οικονομίας, επηρεάζοντας όλους τους ανθρώπους με ένα είδος μαγείας και δίδοντας χρησμούς σε μία γλώσσα ακατανόητη για τον κόσμο.
Ο αγώνας επομένως, ο δικός μας αγώνας, ενάντια στο τιποτένιο υλικό κέρδος, το ψεύδος και την φαυλότητα, δεν συνδέεται με κάποιον πολιτικό ή άλλης μορφής μεσσιανισμό. Αποτελεί έναν αγώνα Πίστης και Ιδανικών για Ανασυγκρότηση, Ανόρθωση και Ανέγερση.
Έναν αγώνα επανασύστασης της συνειδητής και αληθινά ριζωμένης (που έχει αποδεδειγμένα, μακραίωνες προοπτικές) εθνοφυλετικής Κοινότητας, ως γνήσιας έκφρασης του Έθνους και της Φυλής μας στην Μάχη των μαχών.
Είναι άρα, ένας ανά πάσα στιγμή επίκαιρος και διεξαγόμενος αγώνας μιας καθημερινής μάχης η οποία διεξάγεται σε πολλά επίπεδα, πρώτιστα δε, σε επίπεδο Εσωτερικό.
Οι καθημερινές αντιξοότητες μας οπλίζουν με θέληση και μας δείχνουν τον μόνο αληθινό δρόμο : τον δρόμο της μη λήθης (α-λήθειας), τον δρόμο της εσωτερικής αφύπνισης, της απαλλαγής από ψευδαισθήσεις και αυταπάτες, της θραύσης των δεσμών της υποταγής, της συνειδητοποίησης και της ανέλιξης : ανέλιξης ατομικής, συλλογικής – και τελικά Εθνικής.
«Οι αξίες δεν είναι πολίτες αυτού του κόσμου, αλλά προσκυνητές από άλλους ουρανούς» -Nicolas Gomez Davila
